از شانس من

به صورت عجیب غریب عاشق آتیش بازی هستم . یعنی بیشتر از حد تصور . کافیه دو تا نور تو آسمون ببینم بدو خودم رو به بالکن و بالا پشت بوم و جلو پنجره ای میرسونم تا بتونم تماشاش کنم . در تهران تا اونجایی که من میدونم بیشترین آتیش بازی در شب 21 بهمن هست . سال گذشته  در اون شب که تلویزیون داشت الله اکبر میگفت من بدو خودم رو رسوندم بالا پشت بوم و هرچقدر همه صدام کردند که بیا پایین شام یخ کرد گوشم بدهکار نبود . اونقدر در اون سرما ایستادم که هم سرماخوردم هم غذام یخ کرد و هم همه سرم غر زدند که مگه بچه ای و این کارا چه معنی داره . شبش موقع برگشتن به خونمون به سنگ گفتم ، شاید باورت نشه اما واقعا آرزومه که آتیش بازی رو از نزدیک ببینم گفت واقعا . گفتم بله . گفت پس سال دیگه همین موقع میریم برج میلاد که هم شما از نزدیک آتیش بازی رو ببینی هم ما برج میلاد رو ببینیم و شام رو هم در رستوران گردون که همه این همه تعریف میکنند بخوریم . از پارسال تا خود خود امروز ، هفته ای نبود که بهش یادآوری نکرده باشم . امروز صبح وقتی داشت میرفت گفتم 21 ام یادت نره . گفت چه خبره مگه . گفتم برج میلاد ، آتش بازی . گفت نه. امروز ببین بازدید از موزه ها تا چه ساعتی امکان پذیره که موزه شهرداری داخل برج رو هم بریم ببینیم . اومدم وارد سایت بشم گفتم بزار ببینم 21 ام اصلا چند شنبه است و در کمال ناباوری دیدم دوشنبه . چنان آهی کشیدم که تا همین الان حال دلم بده . دوشنبه ها تا ساعت 9:30 شب کلاس هستیم و اصلا و ابدا امکان تغییر ساعت و جابه جایی و حتی کنسل کردنش هم وجود نداره . با این وضع نه تنها نمیریم برج میلاد بلکه همون آتیش بازی رو هم نمیتونم از جایی تماشا کنم .

ای کسانی که پوست خیار رو جلوی بچه من رو صورتتون قرار دادید بیایید ببینید که الان آینه پرتقال چارقاچ شده رو داره فشار میده و آبش رو میریزه رو سر و صورتش و پوستش رو میماله رو صورتش . نکنید اینکارا رو جلوی بچه ها .