به به عجب هوایی

چهارشنبه یعی شب نیمه شعبان قرنطینه دوره انتقال سنگ هم تموم شد و سنگ گفت برای اینکه کمی آب و هوامون عوض بشه  و آینه هم خوشحال بشه با ماشین بریم و دوری بزنیم (البته با اجازه دوستان و با رعایت نکات بهداشتی و عدم پیاده شدن از ماشین ) . رفتیم و داشتیم صحبت میکردیم که از این گروه های موسیقی که با ماشین حرکت میکنند و خودشون زنده آهنگ میخوندن دیدم . در خیابان حرکت میکردند و گل روی ماشین ها می ریختند . به هر حال ولادت حضرت مهدی بود و روز خوشحالی و جشن . ترافیکی هم نبود و به همه ماشین ها دست تکون میدادند و ماشین ها هم فلاشرهاشون رو روشن کرده بودند . آهنگی هم که میخوندند قشنگ بود . گفتم سنگ کمی آروم برو و پشتشون حرکت کن و تو هم فلاشرهای ماشینت رو روشن کن که شروع کرد به داد و بیداد که چرا اینقدر جلف بازی دوست داری . من برات چه نقشه ها دارم تو چی فکر میکنی و دعوا که نه ولی جرو بحث شروع شد . البته با صدای پایین . راهش رو کج کرد و گفتم کجا میری و آروم حداقل همین طرف ها باش گوش نداد و انداخت تو اتوبان های بارونی و تاریک . منم چشمام رو بستم و بی صدا گریه کردم . درک نمیکرد که این مدت فشار روم زیاد بود و حداقل من هم به شادی نیاز دارم . چند دقیقه بعد دیدم گفت این جا هم که بسته است . چشمام رو باز کردم و دیدم جلوی در ورودی برج میلاد . گفتم یعنی تو نمی دونی اینجور جاها تعطیل شده گفت من به خاطر تو اومدم این سمت که آتش بازی رو ببینی و همون وقت هم آتیش بازی برج میلاد شروع شد و آینه و سنگ دید داشتند و دیدند ولی من نه . یکی دوبار هم گفت پیاده شو از ماشین ببین من به خاطر تو اومدم اینجا ولی گفتم اگر به خاطر من و خوشحالی من بود همونجا هم میتونستی باشی و خب اینچنین بینمون حرف شد . خیلی زودتر از چیزی که فکرش رو میکدیم برگشتیم خونه . داشتیم میومدیم خونمون که مادر سنگ در رو باز کرد و گفت بیایید اینجا دلمون گرفته . رفتیم داخل( با رعایت فاصله گذاری اجتماعی) رفت و عیدی هامون رو آورد و سه تا پاکت بهمون داد ازشون تشکر کردیم . چند روز پیش هم پدر سنگ بهم میگفت سرم گیج میره و حالم خوب نیست و انگار باز چربی ام رفته بالا  و یکبار هم در راه پله افتاد زمین . رفته بود دکتر گفته بودند باید  دکتر متخصص مغز و اعصاب  هم ویزیتت کنه . براش وقت گرفته بودم . دیدم داره شیرینی میخوره . گفتم بابا مگه نمیگید حالم بده . برای چی میخوری . مادر سنگ رو کرد بهم گفت ولش کن . گفتم مامان چی چی رو ولش کن . دو روز دیگه اتفاقی بیفته آدم ناراحت میشه . به جای شیرینی بهش کدو و چیزهایی که چربی رو میاره پایین بدین بخوره . گفت نمیخوره . گفتم بیاریدی خونه ما یک هفته با من بمونه من عادتش میدم . مادر شوهرم برگشت گفت :‌خیلی ازت خوشش میاد میگه شیشه خانم پرش همه ما رو گرفته میگه خیلی .... و ناگهان انگار تازه یادش اومد که نباید چیزی بگه . از داخل سوختم این جواب محبتم بود . گفتم لطف داره دیگه . گفت نه همیشه ازت تعریف میکنه و حرف رو عوض کرد . حرف های مادر سنگ و یادآوری خاطراتی که از قدیم داشتم ازشون جرقه ای بود بر روی بنزینی که سنگ روم ریخته  بود . به محض بالا اومدن اینبار من بودم که شروع کردم . خانواده اش یک طرف اما از اینکه میدیدم همسرم از سکوت من سوء استفاده میکنه خسته شده بودم . چه شب عیدی بود اون شب  .

تا یکشنبه شب حالم گرفته بود . حالم از خودم بهم میخورد . من برای جلب توجه محبت نمیکردم من همین بودم که هستم . اما اینکه میدیدم همسرم هم قدردان نبود داشتم میسوختم . یکشنبه شب اونقدر حالم خراب بود که سنگ گفت بیا با ماشین بریم دوری بزنیم . به خاطر آینه که با ذوق رفت و حورابش رو آورد و سعی میکرد پاش کنه آماده شدم . تو راه صحبت رد و معذرت خواهی کرد . گفت من فکر نمیکردم برج میلاد تعطیل باشه پیش خودم میگفتم میرم اونجا و کلی بهمون خوش میگذره . منم بهش گفتم . گفتم از زندگی با مرد بی احساس خسته شدم . از زندگی با آدمی که مهمترین چیزها براش بی ارزش هست خسته شدم . از اینکه 12 سال سکوت کردم خسته شدم  . از اینکه بیرونمون دیگران رو میسوزونه و داخلمون خودمون رو خسته شدم  از اینکه احترام میزارم و احترام نمیبینم خسته شدم . از خیلی چیزها خسته شدم .

داشتیم صحبت میکردیم که گوشیم زنگ خورد . پدرم بود . دیدم شدید سرفه میکنه . گفتم حالت خوبه . گفت دکتر گفته باید بری سیتی اسکن . میتونی برام وقت بگیری. گفتم باشه . کلی فکر کردم که اون وقت شب کجا داره . یادم افتاد میتونیم بریم تصویر برداری دکتر اطهری . رفتم گفت تا یک ساعت دیگه خودش بیاد . تماس گرفتم اومد . من موندم پیش بابا و سنگ و آینه رفتند خونه . سی تی  انجام شد ولی جوابش رو ندادند و یک عکس چاپ کاغذی دادند . پرسیدم موردی هست گفت انشالله که نیست اما شما ها خیلی رعایت کنید . گفتم یا خدا کروناست . همین رو کم داشتیم . بابا منو رسوند خونه و منم نکات رو براش توضیح دادم و خودش رفت خونه . اگه بگم تا صبح خوابم نبرد دروغ نیست . 7 صبح بلند شدم و لباس پوشیدم و به مادر سنگ زنگ زدم که اگه میشه بیایید پیش آینه بمونید تا همینجا بخوابه و اون هم اومد و سنگ رو رسوندم محل کارش و خودم رفتم خونه مادرم . دستشویی هاشون رو ضد عفونی کردم . بابا هم رفته بود سر کار . البته باید میرفت تا دکتر اداره جواب سی تی رو ببینه . اتاق خوابی که برای ماست رو برای بابا آماده کردم و مامانم و اون بین گریه میکرد . گفتم مامان گریه نداره باید رعایت کنه . انشالله که کرونا نیست اما باید شرایط رو آماده کنیم. با بابا تماس گرفتم گفت دکتر گفته عفونت ریه است و گلوتم چرک کرده . گفتم سریع برگرد خونه بریم آزمایش . رفتیم آزمایش . درسته CRP‌مثبت بود ولی دکتر گفت به خاطر عفونت ریه اش این حالت رو داره و ربطی به کرونا نداره  ولی مشکوک هست اما چون ایمنی بدنش اومده پایین تیابد از خونه بره بیرون چون ممکنه مبتلا بشه و اینچنین کم فکر و خیال داشتیم این هم اضافه شد . بهشون گفتم هر وقت خرید داشتید تماس بگیرید من براتون انجام بدم . از اون شب ندیدم. امشب میرم گزارش سی تی رو میگیرم و یک سر هم بهشون میزنم . انشالله که همه پدر و مادرها سالم و سلامت باشن و جواب سی تی عدم کرونا رو  قطعی اعلام کنه .

در همه زندگی ها بالا و پایین هست نه الزاما مالی ، رفتاری - حوصله ای و هزار مدل دیگه

من همیشه معتقدم آدم ها در زمان آشنایی بر مبنای شباهت ها به هم جذب میشن ولی در زندگی واقعی و بعد از تشکل رسمی زندگی با احترام گذاشتن به اختلاف سلایق  و اختلاف نظرها زندگی رو میسازن . اینکه فکر کنیم اگر هر کدوم از ما حرفی بزنیم باید اون یکی همیشه و در همه حال  بله بگه و تایید کنه از نگاه من اشتباه هست . خدا عقل داده قدرت تفکر داده که ما هم اظهار نظر کنیم نه مثل مادرهامون هر چی آقامون بگه ، بگیم .

چند وقت پیش داشتم در اینستا میچرخیدم که پیچ یکی از دوستان دوره دانشگاه رو دیدم . رفتم داخل و دیدم چقدر فالوور داره و براش کامنت و لایک گذاشتند . بعد دیدم در بیو ، زده مشاور و کارشناس در حوزه خانواده و تربیت . بهش با پیج خودم پیام دادم و حرف زدیم . گفتم کارت رو عوض کردی . گفت در زمینه تحصیلی خودم که کار پیدا نکردم چون به مسائل روانشاسی علاقه مند بودم و کتاب میخوندم تصمیم گرفتم وارد اینکار بشم . گفتم چطوری تونستی اینقدر فالوور جمع کنی گفت  به دوستام گفتم در پست هاشون در مورد من و توانایی هام بگن و خودمم شروع کردم تابو ها رو برداشتن ( منظور روسری و حجاب بود ) و راحت با شوهرم و تولد و عروسیمون فیلم گذاشتم و مطالبی که خونده بودم رو استوری کردن و اینچنین یک سال و نیم طول کشیدو به این تعداد فالوور حقیقی رسیدم . گفتم موفق باشی. الان چون در محل مشخصی مشاوره میدی ، مجوز نداری کسی گیر نمیده . گفت تابلو نداریم .  با یک دفتر کار صحبت کردم درصدی کار میکنیم . وقت رو از طریق دایرکت میگیرن و نصف مبلغ رو میریزن و الباقی بعد از اتمام مشاوره . گفتم موفق باشی حالا اگر وقت بخواهیم چند در میاد برای ما . گفت نیم ساعت 80   . از کار و بار من پرسید . گفت هنوز سهام میخری . بعد کمی تیکه بار بازار سرمایه کرد و گفت به عنوان یک مشاور توصیه میکنم یه تکون اساسی به خودت بده و دنبال کار باش . از بیکاری بهتره . گفتم یک دو تا دوره آموزشی هم برگزار کردم اون هم در یک دانشگاه معتبر ولی باز هم در جمع بندی خودش رو موفق تر از من میدونست چون قدرت کسب درامد مالیش و تعداد فالوور هاش بیشتر بود . بعد از اون روز ، هرزگاهی میرم داخل پیچ اش و کامنت ها رو میخونم اینکه میبینم خیلی حسرت زندگیش و تحصیلات و کارش رو میخورند ، اینکه میبینم خیلی ها میگن تو راه نجات ما هستی خنده ام میگره . الزاما هر مطلبی که در اینستا و کلا فضاهای مجازی نوشته میشهدرست نیست . اون عکس ها اون تصاویر فقط یک لحظه از زندگی هست که در همه زندگی ها هزاران بار تکرار شده .

چقدر ذهنم پریشان شده  که مطالبم به هم دیگه ربط نداره

صبح آینه داشت بازی میکرد که یک دفعه آینه کنسول رو که در راهرو هست رو هل داد . خدا رو شکر آینه از بالا برگشت و به دیوار جلویی راهرو گیر کرد و نیوفتاد رو سر بچه . اما انگشتش زیرش گیر کرد . گفتیم انگشتش ضرب نبینه خوبه . اما در کمال تعجب دیدیم که لبش پاره شده . آینه به هیچ کجای صورت بچه نخورد اما نمیدونیم چرا اینطوری شد . سریع یخ گذاشتم اما الان دیدم گوشه لبش کبود شده . کوچک بودن خونه هم این بدی ها رو داره . اگر انباری داشتم جمع میکردم